I love SU

Hierbij zijn we alweer aangekomen bij ons allerlaatste verhaal vanuit het mooie en warme Suriname. Na 3 maanden te hebben genoten, is het einde van dit mooie avontuur dan echt bijna in zicht.

Vorig weekend zijn we het binnenland in gegaan. We hebben, na het uitspelen van de Oost –West verbinding, nu ook de Noord – Zuid verbinding uitgespeeld. Deze keer helemaal tot onderaan Atjoni, daar waar de weg stopt en het water begint. Met een kleine houten korjaal zijn we de Boven Suriname rivier opgevaren, waarbij we onderweg langs kleine dorpjes vaarden waar de tijd echt even stil gestaan leek te hebben. Hele dorpen stonden zich in de rivier te wassen, kleren te wassen, de afwas te doen, te vissen en natuurlijk te plassen. Inclusief naakte kindjes en vrouwen met blote hangflappen, tot aan hun navels. Je kunt je misschien wel voorstellen, dat wij ons als Westerlingen ons op dat moment nog Westerser voelden en een beetje ongemakkelijk. Tevens hebben we genoten van de mooie natuur waar we doorheen zijn gevaren en hielden we ons goed vast wanneer we door de stroomversnellingen heen gingen.
We stopten onderweg een paar keer dus toen we bij een paradijselijke plek aanlegden, geloofden we in eerste instantie niet dat dit onze slaapplek voor het weekend was. Houte hutjes, palmbomen, groene grasvelden, mooie bloemen en een natuurlijk bubbelbad met stromingen voor de deur. De rest van de middag hebben we heerlijk genoten van de zon en in het water gelegen en uitgerust van al het harde werken aan de oven (jullie geloven het misschien niet, maar we hadden écht hard gewerkt!). Voordat we in het water gingen vroegen we aan Mandje (de eigenaar van het resort) of er geen piranha’s of kaaimannen waren, maar hij heeft ons weten te overtuigen van niet “want hij had een afspraak met ze gemaakt dat ze niet hier zouden komen”.. We konden dus met een gerust hart het water in. Soms was de stroming zo sterk dat we ons echt aan elkaar vast moesten klampen en de sterke jongens nodig hadden om niet weg te drijven.
Eigenlijk hebben we de rest van het weekend niet veel meer gedaan dan die 1e middag. Wel hebben we nog een boswandeling gemaakt en hebben we visjes gevangen. Gewoon met een houten stokje met een draadje eraan, simpeler kan niet, maar wat was het leuk! Lisanne heeft zelfs een mooie panterachtig visje gevangen, die we vervolgens lekker opgegeten hadden.
’s Avonds hebben we mooie sterren gekeken bij een kampvuurtje en toen onder onze klamboes gekropen, nadat we deze eerst grondig geinspecteerd hadden op beestjes. Wij hadden gelukkig nergens last van, maar Silvie had een kakkerlak in haar klamboe en dat heeft denk ik heel Suriname kunnen horen;) Voor ons erg hilarisch om te horen vanuit onze bedjes, voor haar natuurlijk iets minder.

Terug in Moengo hebben we maandag en dinsdag de aller laatste dingen aan onze oven gedaan en toen konden we officieel zeggen dat we klaar waren. We geloofden er nog niet zoveel van en waren nog bang voor wat er ging gebeuren als we vuur zouden gaan stoken, maar alles is helemaal goed gegaan.
Met behulp van een flinke scheut diesel hebben we uiteindelijk het vuur aan weten te krijgen, toen waren we toch best wel trots!
Wat heel leuk was om te zien, was dat mevrouw Pinas, meneer Eddy Simon en meneer Abentana ineens heel hard aan het werk gingen nu we klaar waren. Mevrouw Pinas heeft heel het terrein opgeruimd, onkruid gewied en het gras gemaaid, meneer Simon heeft spontaan een dak van golfplaten gelegd en meneer Abentana heeft dagen lang over het vuur gewaakt om te zorgen dat het niet uit ging. Het was alleen niet helemaal overgekomen dat het vuur langzaam opgestookt moest worden, dus toen we donderdag aankwamen, kwamen er best grote vlammen uit de oven. Maaaaarrrr volgens Abentana was het allemaal goed, dus daar vertrouwden we dan maar op.
Op vrijdag was dan het moment aangebroken om iedereen te bedanken die ons al die tijd heeft geholpen. Dit hebben we gedaan door middel van een klein feestje. Wij hebben appeltaart gebakken en mevrouw Pinas had echte Surinaamse taart gemaakt. Meneer Abentana had deeg gemaakt voor broodjes en toen iedereen aanwezig was, konden we de aller eerste broodjes de oven in doen. We hebben vol spanning gewacht, maar het is gelukt! We hebben heerlijke broodjes uit onze EIGEN oven gegeten, je kon de houtsmaak goed proeven.
Drie maanden geleden hadden we nooit gedacht dat deze dag ooit nog zou komen. Mevrouw Pinas ging nog speechen en voor ons bidden. Ze is ons enorm dankbaar en wenst ons alle goeds en zal ons gaan missen. Wij zullen die lieve mevrouw Pinas ook zeker gaan missen en hebben bij het afscheid nog een traantje moeten laten. We hebben nog een mooi kado van haar gekregen, een pangi (een katoenen doek die als rok gebruikt wordt) en wij hadden nog mooie Delfste klompjes uit onze koffers weten te vissen.

Dan was toch echt moment daar dat we Moengo zouden gaan verlaten. Ineens was Moengo toch wel heel erg leuk en we zullen het hier zeker gaan missen. Na drie maanden is het toch wel als thuis gaan voelen. Misschien komen we ooit nog terug om te kijken hoe het met onze oven is. We hopen in ieder geval dat het mevrouw Pinas lukt om de rest van de bakkerij af te maken, wij hebben er vertrouwen in. We hebben een bouwplan met tekeningen opgesteld en aan de Barronschool gegeven, zodat zij misschien kunnen helpen bij de bouw.

Op zaterdag zijn we samen met de buren naar Stone Island geweest. Dit is een schiereiland in het Brokopondomeer. Hier zouden we eigenlijk al eerder naartoe gaan, nadat we op Brownsberg waren geweest, maar toen gooide de boom die op de weg lag roet in het eten.
Het was wel mooi, maar door de regen viel het een beetje tegen. Het was koud, de piranha’s hadden geen zin omte happen, tenminste niet bij de bakra’s. Urenlang hebben we met onze hengel in het water gehangen, alle stukken kip werden van onze haken afgevreten, maar geen een piranha. Toen kwam er een klein Surinaams jongentje aan, en je verwacht het natuurlijk al, binnen 5 minuten heeft hij beet.. Typisch.

Terug in de stad zijn we naar het Casino geweest. Wij waren er allebei nog nooit geweest, Lisanne heeft de roulette tafel onveilig gemaakt en Jacq de fruitmachines. Maar gelukkig wist niemand hoe een fruitmachine werkt, dus hebben we maar gewoon op wat knopjes gedrukt. Het resultaat mocht er wezen, Jacq had 24 SRD gewonnen! Dat is ongeveer 5 euro;) Lies heeft jammer genoeg 4 hele euro’s verspeeld, maar we hebben wel een hele leuke avond gehad. Daarna zijn we voor het de aller laatste keer met z’n allen uitgeweest naar de Zsa Zsa Zu, erg leuke avond gehad!

De volgende werden we alweer vroeg bij de opa en oma van Arshad verwacht om samen met zijn oom en tante en neefjes naar de Colakreek te gaan. Zoals de naam het al zegt, wordt er in deze kreek cola gebrouwen. Weer regende het, maar we hebben een heel lekker dagje gehad. Alle kookstelletjes waren meegenomen, kratten vol met eten stonden klaar en de hangmatten hingen in de bomen. We zijn dus weer veel te veel verwend!
Ook hebben we een bijna 2 meter lange slang gezien, die zich op het Surinaamse tempo voort bewoog over de weg. We kregen er wel een beetje de kriebels van, maar Arshad’s oom wist ons te vertellen dat het geen giftige en geen wurgslang was. En er is natuurlijk gebleken dat we de afgelopen 3 maanden een stuk stoerder zijn geworden!

De rest van deze week zijn we heel druk bezig geweest met het kopen van souvenirs, Surinaams eten en Havaianas. Dinsdag hebben we de buren uitgezwaait, waardoor het voor ons gevoel toch ook wel heel dichtbij kwam dat wij ook naar huis gaan.
Ook zijn we nog bij Fort Zeelandia geweest (Jacq: Pap je kan trots op me zijn ;)), om nog een beetje cultuur op te snuiven en we hebben de laatste feestjes meegepakt.

Nu zitten we bij het appartement dit laatste verhaal te typen, vanavond gaan we voor het laatst uiteten bij de Chinees en nog een gokje wagen in het Casino. En dan is morgen dan toch echt het moment daar om weer terug naar huis te keren. Nu het moment dichterbij komt om naar huis te gaan, krijgen we er eigenlijk steeds minder zin in. We vinden het heel jammer om te moeten vertrekken.

Je kunt wel zeggen dat we echt verliefd zijn geworden op dit mooie land met zijn lieve mensen. We hebben geluk gehad om het land op deze manier te hebben mogen leren kennen, door met ze samen te mogen werken en zeker ook dankzij de families van Arshad en Roshan. We hebben zo wel echt een kijkje mogen nemen in het echte Surinaamse leven.

Suriname is voor ons echt het land geworden van de gastvrijheid, waar je overal wordt uitgenodigd om te komen eten, waar 5 verschillende soorten culturen “vredig” samen leven, maar achter elkaars rug om de meest onvriendelijke dingen zeggen, het land waar het nooit koud is en de zon (bijna) altijd schijnt, waar de President een vliegtuig chartert van SLM naar Curacao voor zijn eigen vakantie waardoor 300 man gewoon even een dagje moet wachten, waar alles langzaam gaat en iedereen om 1 uur klaar is met werken, waar de jungle al begint in je achtertuin en de mango’s voor het oprapen liggen, waar je over 100km 3 uur kan rijden maar als je een beetje een goede chauffeur hebt je er ook prima 1,5 uur over kan doen, het land waar je voor een busrit van 100km maar 1 euro betaalt, waar vrouwen borsthaar hebben, waar wij ongelofelijk uit de toon vallen met onze blanke huidskleur, waar je tijdens het uitgaan kan schudden met je billen zonder raar aangekeken te worden, waar de mensen alcohol van 90% drinken wat eigenlijk bedoeld is om lijken mee te wassen, waar alle talen door elkaar heen lopen en waar geen vervoegingen zijn en natuurlijk het land waar het altijd feest is.

Nu we naar huis gaan zien we er eigenlijk vooral naar uit om iedereen weer te zien, maar zeker ook om weer onder een lekkere warme douche te gaan staan (we weten bijna nieteens meer hoe warm water aanvoelt..), om in een mug- en kakkerlijkvrije kamer te gaan slapen in een zacht bed met een warme en dikke deken, om niet meer elke 10 minuten onze zweetsnor te hoeven afvegen en om onze kleren weer echt schoon uit de wasmachine te halen zonder gekke bauxiet vlekken.

Morgen avond stappen we om half 9 Surinaamse tijd het vliegtuig in, om als de banden loskomen van de grond voorgoed vertrokken te zijn. We zullen om half tien ’s ochtends in Nederland aankomen, en voor diegene die het willen weten: ons vluchtnummer is KL0714.

Bedankt voor alle leuke reacties en het lezen van onze verhalen van de afgelopen 3 maanden. We zien jullie weer over een paar dagen!

Lobi, bosi en een brasa,
Lies en Jacq