Metselen voor dummies
Door: liesenjacqinsuriname
Blijf op de hoogte en volg Lisanne en Jacqueline
08 December 2011 | Suriname, Moengo
Sinds onze vorige blog zijn we ineens actief geworden! Er is veel gebeurd en ook veel veranderd.
Afgelopen week zijn we nog bezig geweest met onze zoektocht naar materialen voor de oven.
Een van die afspraken liep een beetje in de soep... we hadden om half 6 afgesproken om bij een oude houtoven te kijken om daar eventueel stenen uit te halen.
Dus wij met zn tweeën op de fiets door Moengo, dat trekt altijd nogal veel bekijks. Iedereen toetert en maakt zoengeluidjes (dat is hier de manier om iemands aandacht te trekken, maar wij voelen ons echt een huisdier als ze dat doen).
Anyway, wij dus op de fiets in de snikhitte. Je zou misschien denken dat zo rond half 6 je wel prima wat lichamelijke activiteiten zou kunnen doen, vergeet het maar. Dus vrolijk zwetend op de fiets op zoek naar huisnummer 139, de huizen bleken ineens heel ver uit elkaar zitten!
Op een gegeven moment rijdt er een auto langs ons en roept: meisjes meisjes! Wacht even! Automatisch stop ik even met fietsen en zeg dat we haast hebben en fiets door. Er zitten twee grote donkere mannen in de auto; beter stoppen we niet!
Jacq zit achterop en kijkt om, dan draait de auto ineens om en komt achter ons aan! Paniek! Jacq pakt snel de mobiel en zit paraat met het Surinaamse alarmnummer, je weet maar nooit… Dan stopt de auto ergens en rijdt een inrit in, fjiew.
Dan zien we dat we in de stress helemaal langs nummer 139 gefietst zijn, oeps.. We fietsen terug en vragen naar huis 139 (sommige houten hutjes hebben niet eens een huisnummer), dan komt de auto ineens weer naar ons toe gereden. We vragen de man of hij misschien weet waar nummer 139 is waarop hij boos zegt: ‘Jullie hadden een afspraak met mij! Ik zei nog dat jullie moesten stoppen maar jullie fietsen gewoon door!!”
Ohjee.. we durven hem niet uit te leggen dat we niet durfden te stoppen omdat we wel vaker worden aangesproken door mensen..
De man zegt dat hij nu een belangrijke afspraak heeft en weg moet (het is pas 10 over half 6! Sommige Surinamers zijn blijkbaar wel van de tijd..)
Zijn oven hebben we dus niet meer kunnen bewonderen, maar gelukkig kwam de volgende dag goed nieuws: een meneer in Paramaribo heeft 125 vuurvaste stenen voor ons gevonden! Hij moet nog onderhandelen over de prijs maar is bereid om ze voor ons naar Moengo te brengen! Het lijkt ineens zomaar de goede kant op te gaan.
Afgelopen weekend zijn we weer naar de stad geweest, Daisy (van de buren) was jarig dus een goed excuus om eens flink te feesten. Een super gezellige avond gehad en een brakke dag erna bij het zwembad.
Prima om weer even uit het duffe Moengo te gaan.
Op zondag zijn we toch altijd weer blij om lekker naar huis te gaan, het voelt nu echt als thuis. Home sweet Moengo.
Maandag hebben we besloten om de eerste materialen te bestellen. Zonder de vuurvaste stenen kunnen we iniedergeval alvast de onderbouw maken.
Zo gezegd zo gedaan zitten we maandag in een kantoortje van een bouwmaterialen winkel 140 betonblokken te bestellen en zakken cement. Hoeveel we nodig hebben? Ehh… we doen maar alsof we er verstand van hebben maar gelukkig kan de verkoper ons goed helpen.
Hebben jullie ook zand nodig? Ehh? Blijkbaar heb je heel wat zand nodig voor metselen! Weer wat geleerd. Meneer besteld meteen een vracht zand voor ons, kost maar 25 euro! We vragen voorzichtig of het misschien de dag erna al geleverd kan worden, dat is geen probleem!
Met een goed gevoel gaan we naar huis: tijd om pepernoten te bakken, cadeautjes te kopen en gedichten te schrijven. Sinterklaas!
We vieren het samen met de buren, we hebben lootjes getrokken en we doen een cadeau voor het sinterklaas spel.
Het is een gezellige avond met leuke gedichten en leuke cadeaus!
Toch wel gek om al zwetend van de hitte je gedicht voor te lezen. En in plaats van erwtensoep aten we weer eens nasi… beetje jammer.
Favoriet waren de kerstlichtjes met supervalse kerstmuziek.
Dinsdag ochtend zaten we hoopvol te wachten vanaf 8 uur op het Courtterrein. En ja hoor! Om 9 uur verschijnt daar een truck met stenen en zakken cement!
Twee sterke mannen hebben ze stuk voor stuk uitgeladen. We zijn nu al enorm trots :) Nu kan het echt gaan beginnen!
Een paar uur later wordt er een vracht zand gebracht en ook is er een ton water gebracht. Als het klopt (en dat weet je nooit zeker hier) wordt er volgende week een heuse waterleiding gelegd.
Gister zijn we om 6 uur opgestaan, hebben we onze lelijkste kleren en bergschoenen aangetrokken om op weg te gaan naar onze eerste werkdag. We dachten dat we dit keer niet nagetoeterd zouden worden omdat we er super bouwvakkerig uitzagen, maar nee hoor, het leek meer getoeter dan ooit!
Om 7 uur waren de anderen aanwezig met scheppen, waterpas en een troffel. Dat was een beetje weinig dus hebben we meteen maar ons eerste souvenir voor thuis gekocht: een echte troffel! (Ook wel een metsel spatel voor de minder vakkundige onder ons ;))
Voordat we het cement konden gaan maken riep mevrouw Pinas ons bij haar, we moesten eerst even bidden.
Dit gebeurde geheel in het Aukaans, wat wij niet begrijpen, maar het meerendeel kwam wel over: Buitenlandse meisjes, liefde, bescherming, god, bedankt, switi!
Zo lief :)
Toen was het dus echt van start; cement maak je hier niet met een cement molen, die zijn zo 2010. Gewoon zand op een hoopje, cement erop, gat in het midden (zoals je pasta deeg maakt!) water erin en roeren maar.
Vol trots hebben we samen de eerste steen gelegd, maar natuurlijk niet voordat we een mooi touwtje hadden gespannen waar we langs moesten metselen.
In het begin zagen we het nut van het touwtje niet helemaal in, als de steen er niet onder paste deden we het touwtje toch een beetje naar beneden?
Maar rond 9 uur kwamen de twee jongens van de Barronschool ons helpen, en lieten even zien hoe het moest!
Zij legden heel rustig steen voor steen terwijl wij na een half uur al liters zweet waren verloren, wat een werk in de felle zon..
Rond 10 uur had mevrouw Pinas lekkere broodjes pindakaas en ijskoud drinken als beloning voor het zware werk. Maar de grootste beloning was de mooie eerste rij die we hadden gemetseld :)
Uitgeteld, maar heel voldaan, zijn we om 1 uur op ons fietsje weer naar huis gegaan. Onderweg veel verbaasde blikken naar twee vieze bezwete meisjes met troffels in hun hand.
Het voelt toch wel goed om moe te zijn na iets gedaan te hebben, in plaats van moe zijn van het niks doen. Eindelijk konden we met een gerust gevoel een boekje in de hangmat lezen.
’S avonds om 10 uur naar bed, want vandaag ging de wekker alweer om half 7!
Helaas waren we vandaag zonder de jongens van de Barronschool, maar de basis metsel skills hebben we nu zeker onder de knie dus we konden gewoon verder waar we waren gebleven.
Vandaag dus weer twee mooie, superrechte, strakke, shiny en vooral solide rijen gemetseld.
Nu thuis, met spierpijn en een roodverbrand hoofd!
Net werden we nog opgehaald door iemand van de Barronschool om ons te helpen naar de eindeloze zoektocht naar vuurvast materiaal. Hij bracht ons naar de materiaal leverancier waar we de andere materialen ook vandaan hebben.
Die man vertelde ons dat hij gister nog aan ons moest denken omdat hij iemand tegenkwam die vuurvaste stenen had.
Alleen.. hij had er gewoon maar een muurtje van gemetseld omdat ie er verder toch niks mee kon.. Voor ons onbegrijpelijk! Maargoed, de zoektocht gaat verder!
Ondertussen hebben we 125 stuks opgespoord in Paramaribo, we zijn nog in onderhandeling over de prijs.
Dan willen we jullie niet jaloers maken ofzo, maar we gaan dit weekend natuurlijk niet stilzitten! We hebben een tour geboekt naar Berg en Dal. Dit houdt in dat we: 2 uur gaan hiken, 2 uur gaan kayakken en 2 uur canyope-en (kabelbaan over de jungle!) kortom: nog meer spierpijn! Verwacht twee gespierde slanke meisjes terug eind januari.
Verder hebben we nog wat leuke dingen geboekt voor de kerstvakantie. Twee dagen naar Brownsberg en Stone Island en 2 dagen naar het westen van Suriname om daar lekker in een hangmat te slapen in een hut op het water, plantages te kijken en piranha’s te vangen!
Zo, dat was het wel weer van de afgelopen dagen!
We zijn trouwens ondertussen zo’n 4000 keer bekeken.. wij vragen ons af waar al die reacties blijven!!
Faya lobi,
Jacq en Lies
Afgelopen week zijn we nog bezig geweest met onze zoektocht naar materialen voor de oven.
Een van die afspraken liep een beetje in de soep... we hadden om half 6 afgesproken om bij een oude houtoven te kijken om daar eventueel stenen uit te halen.
Dus wij met zn tweeën op de fiets door Moengo, dat trekt altijd nogal veel bekijks. Iedereen toetert en maakt zoengeluidjes (dat is hier de manier om iemands aandacht te trekken, maar wij voelen ons echt een huisdier als ze dat doen).
Anyway, wij dus op de fiets in de snikhitte. Je zou misschien denken dat zo rond half 6 je wel prima wat lichamelijke activiteiten zou kunnen doen, vergeet het maar. Dus vrolijk zwetend op de fiets op zoek naar huisnummer 139, de huizen bleken ineens heel ver uit elkaar zitten!
Op een gegeven moment rijdt er een auto langs ons en roept: meisjes meisjes! Wacht even! Automatisch stop ik even met fietsen en zeg dat we haast hebben en fiets door. Er zitten twee grote donkere mannen in de auto; beter stoppen we niet!
Jacq zit achterop en kijkt om, dan draait de auto ineens om en komt achter ons aan! Paniek! Jacq pakt snel de mobiel en zit paraat met het Surinaamse alarmnummer, je weet maar nooit… Dan stopt de auto ergens en rijdt een inrit in, fjiew.
Dan zien we dat we in de stress helemaal langs nummer 139 gefietst zijn, oeps.. We fietsen terug en vragen naar huis 139 (sommige houten hutjes hebben niet eens een huisnummer), dan komt de auto ineens weer naar ons toe gereden. We vragen de man of hij misschien weet waar nummer 139 is waarop hij boos zegt: ‘Jullie hadden een afspraak met mij! Ik zei nog dat jullie moesten stoppen maar jullie fietsen gewoon door!!”
Ohjee.. we durven hem niet uit te leggen dat we niet durfden te stoppen omdat we wel vaker worden aangesproken door mensen..
De man zegt dat hij nu een belangrijke afspraak heeft en weg moet (het is pas 10 over half 6! Sommige Surinamers zijn blijkbaar wel van de tijd..)
Zijn oven hebben we dus niet meer kunnen bewonderen, maar gelukkig kwam de volgende dag goed nieuws: een meneer in Paramaribo heeft 125 vuurvaste stenen voor ons gevonden! Hij moet nog onderhandelen over de prijs maar is bereid om ze voor ons naar Moengo te brengen! Het lijkt ineens zomaar de goede kant op te gaan.
Afgelopen weekend zijn we weer naar de stad geweest, Daisy (van de buren) was jarig dus een goed excuus om eens flink te feesten. Een super gezellige avond gehad en een brakke dag erna bij het zwembad.
Prima om weer even uit het duffe Moengo te gaan.
Op zondag zijn we toch altijd weer blij om lekker naar huis te gaan, het voelt nu echt als thuis. Home sweet Moengo.
Maandag hebben we besloten om de eerste materialen te bestellen. Zonder de vuurvaste stenen kunnen we iniedergeval alvast de onderbouw maken.
Zo gezegd zo gedaan zitten we maandag in een kantoortje van een bouwmaterialen winkel 140 betonblokken te bestellen en zakken cement. Hoeveel we nodig hebben? Ehh… we doen maar alsof we er verstand van hebben maar gelukkig kan de verkoper ons goed helpen.
Hebben jullie ook zand nodig? Ehh? Blijkbaar heb je heel wat zand nodig voor metselen! Weer wat geleerd. Meneer besteld meteen een vracht zand voor ons, kost maar 25 euro! We vragen voorzichtig of het misschien de dag erna al geleverd kan worden, dat is geen probleem!
Met een goed gevoel gaan we naar huis: tijd om pepernoten te bakken, cadeautjes te kopen en gedichten te schrijven. Sinterklaas!
We vieren het samen met de buren, we hebben lootjes getrokken en we doen een cadeau voor het sinterklaas spel.
Het is een gezellige avond met leuke gedichten en leuke cadeaus!
Toch wel gek om al zwetend van de hitte je gedicht voor te lezen. En in plaats van erwtensoep aten we weer eens nasi… beetje jammer.
Favoriet waren de kerstlichtjes met supervalse kerstmuziek.
Dinsdag ochtend zaten we hoopvol te wachten vanaf 8 uur op het Courtterrein. En ja hoor! Om 9 uur verschijnt daar een truck met stenen en zakken cement!
Twee sterke mannen hebben ze stuk voor stuk uitgeladen. We zijn nu al enorm trots :) Nu kan het echt gaan beginnen!
Een paar uur later wordt er een vracht zand gebracht en ook is er een ton water gebracht. Als het klopt (en dat weet je nooit zeker hier) wordt er volgende week een heuse waterleiding gelegd.
Gister zijn we om 6 uur opgestaan, hebben we onze lelijkste kleren en bergschoenen aangetrokken om op weg te gaan naar onze eerste werkdag. We dachten dat we dit keer niet nagetoeterd zouden worden omdat we er super bouwvakkerig uitzagen, maar nee hoor, het leek meer getoeter dan ooit!
Om 7 uur waren de anderen aanwezig met scheppen, waterpas en een troffel. Dat was een beetje weinig dus hebben we meteen maar ons eerste souvenir voor thuis gekocht: een echte troffel! (Ook wel een metsel spatel voor de minder vakkundige onder ons ;))
Voordat we het cement konden gaan maken riep mevrouw Pinas ons bij haar, we moesten eerst even bidden.
Dit gebeurde geheel in het Aukaans, wat wij niet begrijpen, maar het meerendeel kwam wel over: Buitenlandse meisjes, liefde, bescherming, god, bedankt, switi!
Zo lief :)
Toen was het dus echt van start; cement maak je hier niet met een cement molen, die zijn zo 2010. Gewoon zand op een hoopje, cement erop, gat in het midden (zoals je pasta deeg maakt!) water erin en roeren maar.
Vol trots hebben we samen de eerste steen gelegd, maar natuurlijk niet voordat we een mooi touwtje hadden gespannen waar we langs moesten metselen.
In het begin zagen we het nut van het touwtje niet helemaal in, als de steen er niet onder paste deden we het touwtje toch een beetje naar beneden?
Maar rond 9 uur kwamen de twee jongens van de Barronschool ons helpen, en lieten even zien hoe het moest!
Zij legden heel rustig steen voor steen terwijl wij na een half uur al liters zweet waren verloren, wat een werk in de felle zon..
Rond 10 uur had mevrouw Pinas lekkere broodjes pindakaas en ijskoud drinken als beloning voor het zware werk. Maar de grootste beloning was de mooie eerste rij die we hadden gemetseld :)
Uitgeteld, maar heel voldaan, zijn we om 1 uur op ons fietsje weer naar huis gegaan. Onderweg veel verbaasde blikken naar twee vieze bezwete meisjes met troffels in hun hand.
Het voelt toch wel goed om moe te zijn na iets gedaan te hebben, in plaats van moe zijn van het niks doen. Eindelijk konden we met een gerust gevoel een boekje in de hangmat lezen.
’S avonds om 10 uur naar bed, want vandaag ging de wekker alweer om half 7!
Helaas waren we vandaag zonder de jongens van de Barronschool, maar de basis metsel skills hebben we nu zeker onder de knie dus we konden gewoon verder waar we waren gebleven.
Vandaag dus weer twee mooie, superrechte, strakke, shiny en vooral solide rijen gemetseld.
Nu thuis, met spierpijn en een roodverbrand hoofd!
Net werden we nog opgehaald door iemand van de Barronschool om ons te helpen naar de eindeloze zoektocht naar vuurvast materiaal. Hij bracht ons naar de materiaal leverancier waar we de andere materialen ook vandaan hebben.
Die man vertelde ons dat hij gister nog aan ons moest denken omdat hij iemand tegenkwam die vuurvaste stenen had.
Alleen.. hij had er gewoon maar een muurtje van gemetseld omdat ie er verder toch niks mee kon.. Voor ons onbegrijpelijk! Maargoed, de zoektocht gaat verder!
Ondertussen hebben we 125 stuks opgespoord in Paramaribo, we zijn nog in onderhandeling over de prijs.
Dan willen we jullie niet jaloers maken ofzo, maar we gaan dit weekend natuurlijk niet stilzitten! We hebben een tour geboekt naar Berg en Dal. Dit houdt in dat we: 2 uur gaan hiken, 2 uur gaan kayakken en 2 uur canyope-en (kabelbaan over de jungle!) kortom: nog meer spierpijn! Verwacht twee gespierde slanke meisjes terug eind januari.
Verder hebben we nog wat leuke dingen geboekt voor de kerstvakantie. Twee dagen naar Brownsberg en Stone Island en 2 dagen naar het westen van Suriname om daar lekker in een hangmat te slapen in een hut op het water, plantages te kijken en piranha’s te vangen!
Zo, dat was het wel weer van de afgelopen dagen!
We zijn trouwens ondertussen zo’n 4000 keer bekeken.. wij vragen ons af waar al die reacties blijven!!
Faya lobi,
Jacq en Lies
-
08 December 2011 - 22:22
Folkert:
Heey! Het ziet er vet goed uit, en jullie ook. Ik snap niet dat ze jullie niet nafloten op de terugweg... Veel plezier dit weekend! Xxx -
09 December 2011 - 00:12
Wieger:
Joooow! Looking good! het is echt vet groot man. hier kun je wel duizend pizza's in bakken:) Nou succes dit weekendje maar dan he met de spierpijn ;) xxx -
09 December 2011 - 08:31
Roos:
SWEET!! -
09 December 2011 - 08:35
Liesbeth:
Wauw, stoer hoor! Ziet er indrukwekkend uit. Van wie heb je toch al die skills? Veel plezier dit weekend. kus mama -
09 December 2011 - 09:05
Elly:
Jullie zien er super bouwvakkerig uit, het gaat nu echt wat worden. kan niet wachten totdat jullie bij mij een tuinhuisje gaan bouwen ;-)
Veel plezier t weekend kus Miem
-
09 December 2011 - 09:06
Linda:
Chicks! Wat een goed verhaal toch weer!! :) ik word er helemaal vrolijk van! En een canopy tour is zooooo vet!!! Vergeet niet om je heen te kijken en om te gillen ;) ENJOY!!! Xxx -
09 December 2011 - 15:30
MoengoJAN:
Jeetje, wat hebben jullie een werk verzet! Het kan natuurlijk ook een Caricom-pepernoten-dependance van Bolletje worden! Groet en succes, MoengoJAN -
10 December 2011 - 15:41
ElThom:
Geweldig allemaal! jullie krijgen nog spierballen. Wat ik me nou afvraag: komt die oven op ooghoogte? ik neem aan dat wat jullie nu maken een vloertje krijgt? Of ben ik nou te praktisch?
Meiden, geniet er van en fijn weekend! -
10 December 2011 - 19:05
Omw En Opa B:
lieve jacq leuk weer eens wat van je te kunnen lezen .fijn dat je nu aan jullie project zijn begonnen. wij wensen jullie veel sterkte toe bij dat zware werk.jullie hebben die leuke trips dan ook best verdiend . wij wensen jullie allemaal een mooie kerst en voor 2012 een veilige thuiskomst dikke kus o_p -
12 December 2011 - 11:22
Bewoner No. 139:
Ach, kom nou dames! Doe aan nuttige studietijdbesteding en ga niet alteveel dramatiseren! Paraat om het alarmnummer te bellen... is Moengo nu zooo onveilig geworden..en boos was ik helemaal niet. Ik heb netjes zitten uitrekenen hoeveel minuten ik aan jullie zou kunnen besteden voordat ik naar mn volgende afspraak zou vertrekken...10 minuten, that's it! (1 minuut is 1 minuut...denk maar aan de reisschema's van NS) Vertel ook ff een keer hoe gastvrij de Moengonezen hier zijn. Ik blijf jullie volgen. Succes! -
19 December 2011 - 17:26
Liesbeth:
Hee lieve bikkel,
wat fijn dat het zo goed gaat met metselen (en dat zonder verstandskies :-<).Ik ben net bij opa geweest, hij is gelukkig weer uit het ziekenhuis. Je krijgt de groetjes van hem en van oma.
liefs, papa en mama -
24 December 2011 - 12:53
Margriet:
Lieve Lisanne! Wij wensen je mooie kerstdagen en alvast een spetterende jaarwisseling! We zullen je enorm missen in Lintelo. Verleden jaar was jij er namelijk de hele week en jij hebt toen goed voor ons gezorgd. Jij hebt zelfs Tycho van melanzane laten genieten. Vervolgens raakte hij eraan verslaafd. We zullen je breiende gezelschap missen.
Kus, Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
