Marrondans, bakkerij stress en stucmortel.

Hallo allemaal!

Inmiddels zitten we alweer twee weken in het zonnige Moengo. De tijd gaat best wel snel!
Vorige keer vertelde we dat we de eerste meeting hadden met mevrouw Pinas. Ondertussen hebben we haar al een paar keer gesproken en zijn we eindelijk een beetje op weg met ons project.

Even leek het er op dat er helemaal geen bakkerij meer zou komen; we kwamen er namelijk achter dat de twee bakkerijtjes die hier al zijn hun brood bijna niet kwijt kunnen.
Het meeste brood komt namelijk uit Paramaribo van de grote bakkerij Fernandes.
Die twee bakkerijtjes zijn gewoon bij mensen thuis, waar de vrouw in de gasoven surinaamse puntjes bakt. We waren langs geweest bij zo’n mevrouw en zij vertelde ons dat zij 100 broodjes per dag bakt en aan de Chinese supermarkt verkoopt. Wanneer ze de volgende dag nieuwe broodjes komt leveren en de oude zijn nog niet op, moet zij deze terug kopen.
Mevrouw Pinas vertelde ons in het eerste gesprek dat zij 200, ohnee, 500 (hoeveel verdienen we dan?) nee doe maar 700 broodjes per dag wilde verkopen!! Dit was binnen 2 minuten besloten.

Vandaar dat bij ons even de paniek toe sloeg, hoe gaan ze die broodjes ooit verkopen? We kunnen die arme vrouw toch geen dure oven aansmeren als ze hem niet eens terug kan verdienen?

Na een gesprek met onze projectleider en minorcoordinator over Skype raadden zij ons aan om eerst maar eens wat beter kennis te maken met mevrouw Pinas. Zij had over de telefoon tegen de projectmanager gezegd dat het allemaal geweldig ging en dat ze heel enthousiast was, terwijl ze tegen ons nauwelijks twee woorden had gezegd..

Na een tweede gesprek met mevrouw Pinas over haar hele familie, haar werk, Surinaams eten en een korte taalcursus Marrontaal (de talen lopen hier allemaal door elkaar, heel irritant!) begon ze uiteindelijk zelf over de bakkerij.
Mevrouw Pinas blijkt al 75 jaar oud te zijn en zich een beetje te vervelen, en een bakkerij lijkt haar wel ‘leuk’. Door haar strakke huidje hadden we haar veel jonger ingeschat!

Het blijkt dat ze vooral de omliggende dorpen van brood wil voorzien en ook koekjes en andere dingen wil gaan bakken, dus met de markt zit het volgens haar wel goed.
De bakker die het brood moet gaan bakken is inmiddels na enige onderhandelingen ook geregeld en het ziet er naar uit dat de basis voor de bakkerij is gelegd!

Zojuist zijn we naar de bouwshop van Moengo geweest, deze wordt gerund door een Sneesie (Chinees). Wat het een beetje moeilijk maakt, probeer maar eens stucmortel uit te leggen in zijn taal (Chinees/Sranang tongo/mini beetje Engels). Door wat mooie tekeningetjes en veel gebaren werd duidelijk dat we vooral terecht moeten in Paramaribo voor al onze lastige onderdelen. Balen!

Nu genoeg over het project, terug naar onze dagelijkse bezigheden!

Gister is Harm aangekomen, onze blonde god die onze Casa Royal komt opvullen met zn hardcore muziek. Hij is vergeleken met ons nog heel actief (wacht maar!) en is al gaan vissen met een geïmproviseerde hengel. Hij is vriendjes geworden met ons coole hakmes (zie vorige blog foto) en hakt alle watermeloenen die hij tegenkomt.

Vorige week zijn we dan eindelijk gaan dansen op het cultuurcentrum met de dansers van So you think you can dance. Die dag was er een workshop van een lokale danslerares. Zij leerde ons de Marrondans. We konden niet beginnen voordat we een kleurrijk rokje om hadden geknoopt en toen kon het feest beginnen.
Er zijn drie regels in de Marrondans: 1. Zo laag mogelijk door je knieën zakken. 2. Holle rug en kont naar achter. 3. Zorg dat er nooit een man onder je rokje kan kijken.
Al met al leverde dit een hoop zweet op! Maar het was echt super leuk!
We hebben heerlijk met onze billen geschud ;)
Alle lokale meisjes (en een paar stoere jongetjes) trokken ons naar voren en dansten vrolijk met ons mee. Al werden we soms een beetje uitgelachen.
De les zou een uurtje duren, maar iedereen had zoveel lol dat we wel twee uur aan het dansen waren. We waren helemaal kapot en al onze kleren konden uitgewrongen worden, maar we hebben echt een top middag gehad.

Vrijdag avond stond er ineens een man voor het hek, het bleek Arshads (andere) Oom te zijn. Overigens is de familie connectie als volgt: de halfbroer van zijn opa is getrouwd met een vrouw en daar weer de zwager van is Arshads oom. In Nederland zou je die niet eens kennen maar hier in Suriname word je door hem opgehaald met een busje om lekker bij hun thuis te eten!
In dat huis in Moengo hebben we grootste TV ooit gezien, zo’n twee bij anderhalve meter! Alleen bestond het beeld uit voornamelijk pixels, maakt niet uit; hij was echt heeel groot!
We hebben heerlijk gegeten, allerlei gekke soorten fruit en HELE pittige sambal. Er werden meteen taxi services aangeboden als we ooit ergens heen moesten en zaterdag wilden ze ook wel weer voor ons koken, dit hebben we maar afgeslagen.

Dit weekend zouden we eigenlijk naar Galibi gaan, maar dit ging niet door vanwege onze skype meeting met de begeleiders. Dit betekende dat we het hele weekend in het bruisende Moengo zijn geweest. De verveling begint wel een beetje toe te slaan, dus de komende weekenden zijn we lekker aan het volboeken met allerlei leuke trips!

Eergister werden we door de buurman (daar wonen de andere 4 studenten) uitgenodigd om in Casa Blanca een drankje te doen. Dit is een groot mooi gebouw in Moengo waar de directeur van de Suralco woonde. Koninging Bea heeft hier gelogeerd!
Helaas is het er tegenwoordig nogal uitgestorven, ze waren dan ook niet berekend op zoveel mensen en was het bier na het eerste rondje al op.
Wel hoefden we niks te betalen en kregen we lekker bananen chipjes :). Toch wel weer leuk om even te zien!

Gister hebben we onze eerste pepernoten gebakken. Deze waren groen, oranje en blauw; leuk joh kleurstof!

Komend weekend staat Galibi wel op de planning! Mooie stranden waar soms schildpadden te vinden zijn.We zijn heel benieuwd en zien er naar uit om ons dorpje even te verlaten.

Overigens hebben we allebei onze 3 tentamens gehaald! YES, iniedergeval geen herkansingen van de minor.

Dit was het voor nu weer, volgende keer meer!

Liefs, Jacq en Lies